دو خاطره در مورد شهید مهدی زین الدین:
  چند تا سرباز، از قرارگاه ارتش مهمات آوردند. دو ساعت گذشت و هنوز یک سوم تریلی هم خالی نشد، عرق از سر و صورتشان می ریخت. یک بسیجی لاغر و کم سن و سال آمد. خسته نباشیدی گفت و مشغول شد. ظهر که کار تمام شد، پی فرمانده رفتند تا رسید را امضا کند. دیدند همان بنده ی خدا، عرق هایش را پاک کرد، رسید را گرفت و امضا کرد.تازه فهمیدند آقا مهدی فرمانده ی لشکر بوده...

با شهادت مظلومانه گروه مدافعان خرمشهر، دشمن با تانک هایش شروع به پیشروی کرد. حسین فهمیده، در حالی که تعدادی نارنجک به کمر بسته و نارنجکی در دست گرفته بود، به طرف تانک ها حرکت کرد.او در حالی که از ناحیه ران پا زخمی شده و تیری به او اصابت کرده بود به سمت تانک ها رفته و خود را به اولین تانک می رساند و لحظه ای بعد صدای انفجاری تانک را از حرکت باز می دارد. تانک های دشمن که گمان می کنند حمله ای به وقوع پیوسته پا به فرار می گذارد و حلقه محاصره شکسته می شود و چندی بعد نیز نیروهای کمکی می رسند. حسین فهمیده همچون ققنوسی بر آتش نشست تا به ابدیّت بپیوندد و جهانی از این سوختن روشن و نورانی شد.

(8 آبان سالروز شهادت الگوی استشهادیون,شهید محمد حسین فهمیده گرامی باد)

در عملیات بیت المقدس یک بسیجی مجروح را به پشت جبهه منتقل می کردیم.صدای اذان پخش می شد. دیدم بسیجی زیر لب چیزهایی می گوید.بعد از مدتی از او پرسیدم، زیر لب چه می گفتی؟ گفت وقت اذان بود نماز می خواندم.

هدفي كه مرا وادار به جبهه آمدن نمود ، ياري دادن به دين خدا و لبيك گفتن به كمك خواهي حسيني بود كه هزار و چهارصد سال پيش فرياد برآورد:«هـل من ناصـر ينصـرني» كه اين پيام در اين زمان از لسان فرزند  او ، امام به گوشم رسيد و با جان ودل به آن پاسخ مثبت دادم و خدايا تو گواه باش كه هر چه در توان داشتم ، از براي دين دريغ نورزيدم.