قال  الامام موسی الکاظم (علیه السلام): رَجُلٌ مِن أهلِ قُم يَدعُو النّاسَ إلَي الحَقِّ يَجتَمِعُ مَعَهُ قَومٌ كَزُبَرِ الحَديِدِ.
مردي از قم مردم را به حق فرا مي‏خواند و گروهي استوار ، چون پاره‏هاي آهن ، پيرامون او گرد مي‏آيند.   (بحار الأنوار ، ج ۶۰ ، ص ۲۱۶ )

قال  مولانا امیرالمومنین(علیه السلام): لَیسَ عَنِ الـمَوْتِ مَحیدٌ وَ لا مَحیصٌ. مَن لَم یُقتَلْ ماتَ، إنّ اَفضَلَ الموتِ اَلقَتلُ... و الجِهادُ عِمادُ الدِّینِ و مِنهاجُ السُّعَداءِ.
 از مرگ راه فرار و گریزی نیست، کسی که کشته نشود، بالاخره خواهد مُرد، آری، بهترین مرگ و میرها کشته شدن در راه خداست...و جهاد در راه خدا، استوانة دین و راه درخشان مردمان سعادتمند است.  
 (سفینه،‌ج ٢، ص ٥٥٣ ـ شرح غرر، ج ١، ص ٣٥٤)    

قال  مولانا جعفربن محمدالصادق (علیه السلام): مَن فَتَحَ الله عَینَ قَلبِهِ وَ بَصیرَهَ عَینهِ بِالاعتِبارِ فَقَد أعطاهُ مَنزِلَهً رفیعَهً وَ زُلفَهً عظیمَهً؛
کسی که خداوند،چشم دل و دیده ی بصیرتش را برای عبرت گیری باز نموده  است، در واقع مقامی والا و مرتبتی بزرگ به او عنایت کرده است.  (بحارالانوار، ج 68، ص 326)

قال  رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم): مَن وَلّي شَيئاً مِن اَمرِ اُمَّتي فَلَم ينصَح لَهُم وَ يجتَهِد لَهُم کَنَصيحَتِهِ لِنَفسِهِ کَبَّهُ اللهُ عَلي وَجهِهِ يومَ القِيامَةِ فِي النّارِ.
کسي که متولي کاري از کارهاي امت من شود و همان طور که براي خود دل مي سوزاند براي امت من دل نسوزاند و خير خواهانه و با تلاش براي آنان قدم بر ندارد، خداوند در قيامت او را با صورت در آتش مي اندازد.    
 (تاريخ بغداد، ج 8، ص 472)