بازرگان هیچ‌وقت امید نداشت که ورق برگردد و رژیم سرنگون شود. همیشه به امام می‌گفت: «شما بیایید یک دولت آشتی تشکیل دهید و ما یک انتخابات آزاد برگزار کنیم و نمایندگانمان را به مجلس بفرستیم و کم کم نظام را از دست شاه در آوریم». به نظر آنها امکان نداشت نظام بالکل عوض شود و شاه از سلطنت کناره‌گیری کند.

صبحانه‌ای كه به خلبان‌ها می‌دادم، كره، مربا و پنیر بود. یك روز آقای (سرلشکر خلبان شهید) احمد كشوری مرا صدا زد و گفت: فلانی! شما در یك منطقه‌ی جنگی در مهمان‌سرا كار می‌كنید. پس باید بدانید مملكت ما در حال جنگ است و در تحریم اقتصادی به سر می‌برد. شما نباید كره، مربا و پنیر را با هم به ما بدهید!

(خاطره ای از زبان برادر سردار شهید محمود کاوه):
توخونه نشسته بودم که در زدند؛ انتظار ديدن هر كس رو داشتم غير از محمود! اون هم با سر پانسمان كرده. بی اختيار گریه‌م گرفت.  گفتم: «تو با اين سر و وضع چطور اومدی؟ بايد بيمارستان می‌موندی و استراحت می‌کردی.»
گفت: «دنيا جای استراحت نيست! بايد برم لشكر، كار زمين مونده زياد دارم.» محمود زير بار اعزام به خارج و معالجه نرفته بود. گفتم: «داداش! فكر می‌کنی كار درستی می‌کنی؟» گفت: «انسان در هر شرايطی بايد ببينه وظیفه‌ش چيه.»

چند روز قبل از شهادت شهید زین الدین(فرمانده لشکر علی بن ابیطالب(ع))، از سردشت می رفتیم باختران.
 بین حرف هایش گفت: « بچه ها ! من 200 روز،روزه بدهکارم» چون  شش ساله هیچ جا 10 روز نمونده م که قصد روزه کنم.»